بیا که بى‏تو نه سحر را لطافتى است و نه صبح را صداقتى؛ که سحر به شبنم لطف تو بیدار مى‏شود و صبح به سلام تو از جا بر مى‏خیزد.

بیا که بى‏تو آینه‏ها، زنگار غربت گرفته‏اند و قطار آشنایى‏ها، فریاد غریبى مى‏کشد، هیچ کس حریم اطلسى‏ها را پاس نمى‏دارد و بر داغ لاله‏ها مرهم نمى‏گذارد. بیا که بى‏تو قنوت شاخه‏ها، اجابتى جز غروب تلخ خزان ندارد.

ای مهر بیکران بیا که بى‏تو کدام دست مهر، سرشک غم از دیدگان یتیمان بر مى‏گیرد؟ و کجاست آغوش مهربانى که دل‏هاى زخمى را به ضیافت ابریشمى بخواند.

بیا که بى‏تو آسمان دلم اسیر تیرگى هاست و هرگز ستاره امید در برج اقبال، رحل خوش بختى نمى‏افکند.

اى آبِ آب، رودخانه‏ها عطش دیدار تو را دارند و در بستر انتظار به سوى دریاى ظهور تو شتابان‏اند.

قامتى به استوارى کوه، دلى به بى‏کرانگى دریا، طراوتى به لطافت سبزینه‏ها، سینه‏اى به فراخى آسمان‏ها و صمیمیتى به گرمى خورشید باید تا تو را خواند و کاروان دل‏ها را به منزلگاه امید کشاند. این همه را که اندکى بیش نیست، از دل شکسته‏ترین منتظران تاریخ دریغ مدار، که ظهور تو اجابت دعای ماست.                                        

امام زمان علیه السلام :

« ما در مراعات حال شما کوتاهی نمی کنیم ویادتان را از خاطر نمی بریم.»

                                                                               احتجاج طبرسی، ج2، ص 598

حضرت امام صادق (ع) به واسطه ی پدران بزرگوارش از  امام سجاد(ع) نقل می کند که فرمود:

از آن هنگام که خداوند آدم را آفرید، زمین از حجت خدا خالی نبوده است. خواه آن حجت آشکار و شناخته شده باشد یا پنهان و پوشیده. و زمین تا زمانی که ساعت قیامت بر پا شود از حجت خدا خالی نخواهد ماند و اگر جز این بود، خداوند عبادت نمی شد.

                                                                      کمال الدین ص 207 باب 21 بخشی از حدیث 22

امام رضا علیه السلام :

« امام دلیل و راهنماست برای هدایت.»

                                                                                          اصول کافی، کتاب الحجه،          

                                                                              باب نادرجامع فی فضل الامام و صفاته، ح1